|
|
 |
    
 Ένας ξεκαρδιστικός σεφ και μια εκκεντρική συντροφιά παχύσαρκων επιδίδονται σε γαστριμαργικά όργια μέχρι που η υγεία τους κλονίζεται. Aρχίζουν τότε μια αγωνιώδη έρευνα προκειμένου να βρουν το μυστικό που αδυνατίζει και φάλαινα χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Mέσα από ένα αχαλίνωτο ταξίδι στην αίσθηση της γεύσης, οι ήρωες υφαίνουν τον ιστό της ιστορίας και ξορκίζουν το ακραίο πάθος τους για το φαγητό.
H ξαφνική απειλή του θανάτου τούς σπρώχνει σ' έναν ίλιγγο απανωτών κορυφώσεων με απροσδόκητη πλοκή. H ενδοσκόπησή τους, γεμάτη ανατρεπτικό χιούμορ και σασπένς, είναι ταυτόχρονα μύηση στο μυστηριακό κόσμο της αλληγορίας. Mετά από μια αισθησιακή περιήγηση στις γαστριμαργικές συνήθειες των αρχαίων Eλλήνων και των Pωμαίων και μια καλειδοσκοπική εξέταση του δυτικού πολιτισμού, καταλήγουν σε μια απολαυστική ερμηνεία της παχυσαρκίας τους. «Πώς συνδέονται το στομάχι και η τέχνη, πότε το πάχος είναι δείγμα λεπτότητας, τι είναι το νοητικό στομάχι και γιατί το φαγητό είναι ανώτερο απ' τον έρωτα;»
 Η ΙntroBooks ζήτησε από έντεκα σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες, από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους, να γράψουν ο καθένας μια ιστορία. Ο μόνος περιορισμός τους ήταν ένας τίτλος: "Η Αθήνα τη νύχτα."
Έτσι κάθε συγγραφέας βλέπει με τα δικά του μάτια, τα προσωπικά του βιώματα κι από ξεχωριστή οπτική γωνία την πολυσυζητημένη πρωτεύουσά μας.
Συλλογικό έργο, Γρηγοριάδης Θεόδωρος, Δημητρακάκη Άντζελα, Ευθυμιάδη Νένη, Ζουμπουλάκη Μανίνα, Καλογιάννη Θεοφανώ, Κάππα Βασιλική, Σκάσσης Θωμάς, Σταμάτης Αλέξης, Σφακιανάκης Άρης, Χρυσόπουλος Χρήστος, Χωμενίδης Χρήστος Α.
 Εννέα συγγραφείς κλήθηκαν ν' αποτυπώσουν με το δικό τους βλέμμα την ελληνική πραγματικότητα. Αυτή που θεωρούν αθέατη ή θαμπή για τους αμύητους.
Εννέα φωτογράφοι καταθέτουν την προσωπική τους άποψη για την εικόνα της ελληνικής εμπειρίας με εκστατικό, ειρωνικό, σκληρό και κάποτε ρομαντικό τόνο.
Η αρχική ιδέα του βιβλίου προήλθε από το χάσμα που πάντοτε ανοίγεται ανάμεσα στην ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και στον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως και η άποψη των Ελλήνων συγγραφέων για το είδωλο που νομίζουν ότι η Ελλάδα παρουσιάζει προς τα έξω.
Το αποτέλεσμα δείχνει μέσα από τις ελικοειδείς διαδρομές της γραφής και του φακού, πέρα από τις συγγραφικές και εικαστικές εμμονές, πόσο η Ελλάδα απογοητεύει εκείνους που θα ήθελαν να την αγαπούν τρελά.
Συλλογικό έργο, Ασωνίτης Αλέξανδρος Μ., Διβάνη Λένα, Κάππα Βασιλική, Καρνέζης Πάνος, Καρυδάκης Σπύρος Γ., Μιχαλοπούλου Αμάντα, Σφακιανάκης Άρης, Χρυσόπουλος Χρήστος, Χωμενίδης Χρήστος Α.
|
|
 |
|
|
|
|
Η Βασιλική Κάππα, πειραματίζεται με ευρεία γκάμα εικαστικών εργαλείων ενώ η ζωγραφική της δουλειά είναι οργανωμένη σε "αφηγηματικές" ενότητες με αλληγορικές προεκτάσεις. Οι συχνές ανάγλυφες επιφάνειες και οι απρόσμενοι χρωματικοί συνδυασμοί, δημιουργούν ένα εκρηκτικό σύμπαν, άλλοτε ενσωματώνοντας το αυτό σε ζωγραφικά μέρη οικεία στην ονειρική μνήμη και στο συναίσθημα κι άλλοτε σχολιάζοντας τον κόσμο με εικόνες αιχμηρές κατασκευασμένες με τεχνικές multimedia,η καλλιτέχνις, χρησιμοποιεί την εικαστική γλώσσα ως όχημα ταξιδιού. |
|
Placed on this landscape villages and cities seem fragile. I always felt that if I closed my eyes they would disappear, as if they had never been there, that houses should try hard to stay together, otherwise this chromatic wildness would swallow them.
Everywhere under the ground hidden remnants of ancient buildings. Ancient cities were more than buildings they were living organisms. |
|
|
 |
|
| |
|
|
